Ο Αλέξανδρος, ο ήρωας του βιβλίου ʹʹΤο μυστικό του Ταντάλουʹʹ συλλογίζεται: ʹʹΚι όμως, η αλήθεια είναι πως πολλές φορές χρησιμοποιώ το χιούμορ σαν μορφή άμυνας, σαν ένα κουκούλι που με προστατεύει απ’ το να γίνω ευάλωτος, απ’ το να γεμίσω απαισιοδοξία το είναι μου εξαιτίας όσων συμβαίνουν γύρω μου. Η ζωή είναι πολυπρόσωπη σαν την Ινδή θεότητα του Σαντασίβα. Μόνο που αντί για πέντε πρόσωπα και δέκα χέρια έχει πολύ περισσότερα, τα οποία μεγαλώνουν όπως τα μικρά παιδιά· ανάλογα με τα συναισθήματα που δέχονται. Αν της προσφέρουμε στεναχώρια, απαισιοδοξία, λύπη κι απελπισία, θα γίνει μελαγχολική. Αν όμως της παρέχουμε χαρά, αισιοδοξία κι αγάπη η ζωή μας θα γεμίσει μ՚ ελπίδα και χαμόγελαʹʹ.
Πώς όμως εξηγείται επιστημονικά ο συλλογισμός του Αλέξανδρου;
Σύμφωνα με τον Άλεξ Κορμπ, νευροεπιστήμονα του UCLA και συγγραφέα υπάρχουν κάποια τιπς που θα μας βοηθήσουν να είμαστε πιο χαρούμενοι. Και ποια είναι αυτά τα τιπς;
Βουαλά:
Άλφα: Να ακούμε μουσική, και μάλιστα μουσική που να μας θυμίζει την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μας, ναι τότε που οι πεταλουδίτσες πετούσαν και τα ρυάκια έτρεχαν στο μυαλό μας. Κι ένα τιπ από εμένα: Αν δε νιώθετε καλά μη βάλετε μουσική που να σας θυμίζει την ανολοκλήρωτη καψούρα σας, γιατί τότε, ω ναι, θα κυλιστείτε στα πατώματα…
Βου: Χαμογέλα, όπως κάνει κι ο Αλέξανδρος, χαμογέλα δίχως αύριο, χαμογέλα ακόμη και ψεύτικα στην αρχή, διότι ο εγκέφαλος, αλλάζοντας τις εκφράσεις του προσώπου σου, αλλάζει τον τρόπο που αποκωδικοποιεί τα ερεθίσματα που λαμβάνει. Πιέζοντας τον εαυτό σου να χαμογελάσει πιέζεις και τον εγκέφαλό σου να νιώσει καλύτερα.
Γάμα: Φόρεσε γυαλιά ηλίου… Οκ καλά μας τα πες ως εδώ αλλά τώρα μας δουλεύεις… Όοοοοοχιιιιι… φόρεσε γυαλιά ηλίου επιμένω, αφού επιμένει κι η επιστήμη… Όταν κλείνεις τα μάτια σου εξαιτίας της αντηλιάς ο ʹʹχαζούληςʹʹ ο εγκέφαλός σου νομίζει ότι είσαι συνοφρυωμένος και στεναχωριέται ο δύσμοιρος. Οπότε: Μαύρα γυαλιά φοράω στέκομαι σε κοιτάω…Και μουσική και γυαλιά ηλίου. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια…
Δέλτα: Και μιας και μιλάμε για μουσική, θυμάστε το τραγούδι που λέει ζήσε μονάχα την στιγμή κι άσε το μετά ένα σωσίβιο η ζωή που ξεφουσκώνει αργά…; Αγαπημένο… Όμως μην το εφαρμόζετε, τουλάχιστον μακροπρόθεσμα – βραχυπρόθεσμα δώστε του να καταλάβει – μιας κι η νευροεπιστήμη αποδεικνύει πως βάζοντας μακροπρόθεσμους στόχους, και μάλιστα κάπως τολμηρούς, βοηθάς τον εγκέφαλό σου να νομίζει πως έχει τον έλεγχο. Τότε αναλύει κι επεξεργάζεται τους στόχους που του θέτεις και παράγει ντοπαμίνη, που σε ντοπάρει κι εσένα. Ναι, μάλιστα, υπάρχει και καλή ντόπα…
Έψιλον: Θυμάσαι τη μάνα σου που έλεγε: Ξύπνα μεσημέριασε, ο ύπνος δεν τρέφει τα παιδιά, τρέφει τα μοσχάρια; Ε ξέχνα τη μανούλα – μόνο για τον ύπνο όμως… οι μανούλες γενικώς έχουν δίκιο – και κοιμήσου, αλλά κυρίως κοιμήσου σωστά, δημιουργώντας σωστές συνθήκες ύπνου, σε ένα άνετο για εσένα κρεβάτι, επιλέγοντας μία ρουτίνα ύπνου που θα βοηθήσει τον εγκέφαλό σου να ξεκουραστεί και να νιώσει θαλπωρή. Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά έλα πάρε με κι εμένα…
Σίγμα Ταφ: Οργάνωσε τη δουλειά σου και χώρισέ τη σε επίπεδα σημαντικότητας. Τοιουτοτρόπως βοηθάς τον εγκέφαλο σου να γίνει πιο αποδοτικός και κυρίως τον βοηθάς να καταπολεμήσει το άγχος ότι δεν προλαβαίνει – κι όλοι ξέρουμε ότι το άγχος αποτελεί πηγή μύριων κακών. Και μην αναβάλεις πράγματα, γιατί τότε αγχώνεσαι περισσότερο ότι δεν θα τα προλάβεις. Do it and do it now!
Ζήτα: Το αγαπημένο σας… Αγκαλίτσες κάντε αγκαλίτσες όσους αγαπάτε… Ναι ούτε τώρα κάνω πλάκα…Οι αγκαλιές παράγουν ωκυτοκίνη and we need ωκυτοκίνη για να ελέγξουμε καλύτερα τα συναισθήματά σας… Έχετε δει κάποια άτομα που βαστούν μες στο χαμόγελο μία ταμπέλα που λέει FREE HUGS, σε πολυσύχναστα σημεία… Ε, ξανασκέψου το!
Ήτα: Γίνε λαρτζ, γαλαντόμος! Σε μία έρευνα του πανεπιστημίου της Κολούμπια έδωσαν σε δύο ομάδες ανθρώπων να ξοδέψουν χρήματα, στην πρώτη για τους εαυτούς τους και στη δεύτερη για τους συνανθρώπους τους. Η έρευνα αποκάλυψε ότι τα κέντρα ευχαρίστησης του εγκεφάλου έκαναν πιο ευτυχισμένους όσους ξόδεψαν για τον συνάνθρωπό τους. Ίσως τελικά να είμαστε καλύτερο είδος απ’ ότι νομίζουμε… Όσο ζω ελπίζω…
Συνοψίζοντας, παίρνουμε το τζουκ μποξ μας στον ώμο σαν τον παπαγάλο – ναι όπως κάτι πιτσιρικάδες που παρατηρούμε τελευταία να κυκλοφορούν μονίμως μ’ ένα ηχείο που παίζει στη διαπασών – πατάμε το πλέι σε τραγούδι του τύπου: Χαλαρά η ζωή είναι ωραία! Φοράμε το λαμπερότερο χαμόγελό μας, γυαλιά ηλίου και μοντέρνο καπελάκι, σαν ράπερ, μοιράζουμε αγκαλιές σαν να μην υπάρχει αύριο και βάζουμε μακροπρόθεσμους στόχους πχ ότι τον επόμενο μήνα θα κοιμηθούμε δεκαωράκια, και δεν το αναβάλουμε, σε καμία περίπτωση, αλλά για όσο είμαστε ξύπνιοι σκορπάμε εικοσάευρα για τον συνάνθρωπό μας, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τη ζωή μας, χαμογελώντας, ακόμη και στα δύσκολα, όπως κάνει κι ο ήρωας του βιβλίου, ο Αλέξανδρος, γιατί η ζωή χωρίς χαμόγελο κι ελπίδα είναι μουντή, πολύ μουντή!!!
