Ένας ακόμη λαός που δεν μπορεί να χαρεί την ελευθερία του…
Ο Αλέξανδρος, ήρωας του βιβλίου ʹʹΤο Μυστικό του Ταντάλουʹʹ αναρωτιέται: Γιατί τόση ωμή βία; Πώς γίνεται ο άνθρωπος να είναι τόσο αχόρταγος; Γιατί δεν αρκείται ένας λαός στα σύνορά του; Πόσες ζωές έχουν χαθεί άδικα στην ανθρώπινη ιστορία σε άσκοπους πολέμους για τον οικονομικό πολλαπλασιασμό κάποιων λίγων;
Κι όμως, ακόμη και στις μέρες μας υπάρχουν πληθυσμοί, χιλιάδων κι εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι δε βιώνουν τη σιγουριά ενός κράτους, ανθρώπων που ζουν παράνομα, βάσει διάφορων συνθηκών και συμφερόντων, στα εδάφη που έχουν χτίσει τα σπίτια τους, μία στέγη, εδώ κι εκατοντάδες χρόνια, λαών εναντίον των οποίων, σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν αλλά και πρόσφατα, έχουν γίνει προσπάθειες γενοκτονίας, μαζικού αφανισμού τους από κάποια ισχυρά κράτη, για ποιον άλλο λόγο παρά για συμφέροντα κι εξουσία…
Κάποιοι ίσως να μη γνωρίζουμε τέτοιες περιπτώσεις ή να γνωρίζουμε ελάχιστες, δυστυχώς όμως έως και σήμερα υπάρχουνε πολλές.
Για να δούμε σήμερα τη δεύτερη από αυτές, μία από τις πιο τρανταχτές, μιας και πιστεύω ότι για να είμαστε περισσότερο άνθρωποι και καλοί πολίτες καλό θα ήταν να είμαστε ενημερωμένοι πολίτες αυτού του κόσμου, όχι μόνο γνωρίζοντας την επικαιρότητα αλλά γνωρίζοντας και την ιστορία αυτού του παγκόσμιου τόπου, μιας και πάντα πίστευα ότι το να προσεγγίζεις κάποια γεγονότα δίχως γνώση της ιστορίας τους είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις συνταγή χωρίς τσελεμεντέ.
Μία από τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις, λοιπόν, λαού που δεν μπορεί να βρει την ηρεμία του, λίγο χώμα δικό του, είναι κι οι Παλαιστίνιοι, περίπτωση πασίγνωστη, που όλοι, λίγο ή πολύ, έχουμε ματαδεί, έχουμε ματακούσει. Ποια όμως είναι τα ιστορικά γεγονότα και το παρασκήνιο – προσεγγίζοντάς τα με μία ματιά – πίσω από τον πολύπαθο αυτό λαό; Ας τα παραθέσουμε, λοιπόν, ας τα μελετήσουμε, ας τα δούμε:
Καταρχάς μιλήσαμε για χώμα, για έδαφος. Ποιες είναι οι περιοχές που ιστορικά κατοικεί ο παλαιστινιακός λαός; Επειδή σύμφωνα με τον λαό μία εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις ας τα δούμε καλύτερα στον χάρτη που ακολουθεί… Περιγραφικά όμως θα σας πω, επειδή πάντα το γραπτό έχει κι άλλη χάρη, ότι η περιοχή που διεκδικεί ο παλαιστινιακός λαός αποτελείται από:
α) Την επονομαζόμενη ως Δυτική Όχθη (δυτικά του Ιορδάνη ποταμού)
β) Τη Λωρίδα της Γάζας, μία πραγματική λωρίδα μήκους 41 χλμ και πλάτους 6 έως 12 χλμ, στην οποία κατοικούν 1,5 εκ. Παλαιστίνιοι
γ) Την ανατολική Ιερουσαλήμ
Αυτό που δεν γνώριζα είναι πως οι Παλαιστίνιοι πιθανόν έχουν προέλευση από κάποιους κρητικούς, μετανάστες της εποχής, οι οποίοι σε αρχαία κείμενα στη γραμμική Β αναφέρονται ως Πελεστέτ, αργότερα γνωστοί ως Φιλισταίοι. Η διαμάχη λοιπόν των Φιλισταίων με τον τότε εβραϊκό λαό πάει πολύ βαθιά πίσω στον χρόνο. Αρχικά μάλιστα οι Φιλισταίοι είχαν κυριαρχήσει των Εβραίων, έως ότου υποτάχθηκαν στην υπεροχή του βασιλιά Δαβίδ τον 11ο αιώνα π.Χ.
Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της εκτενέστατης επικράτησης της τότε πλανητάρχισσας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η περιοχή αναφέρεται ως Παλαιστίνη της Συρίας…
Ώσπου ήρθε κι η σειρά της ανατολίτισσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να κατακτήσει την πολυτάραχη περιοχή από το 1517, και δεν ήταν για λίγο…
Κατόπιν των Βαλκανικών Πολέμων, και μετά από περίπου τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, αι μεγάλαι δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία υπόσχονται στους Άραβες της περιοχής, αν πολεμήσουν με θέρμη, την πολυπόθητη δική τους ανεξαρτησία. Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή, η Αντάντ, των μεγάλων δυνάμεων, βγαίνει νικήτρια από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, κι η πολύπαθη Παλαιστίνη βρίσκεται εν τέλει όχι Αραβική αλλά υπό Βρετανική Εντολή, μία μόντα τελοσπάντων που βρέθηκε για να διακυβερνηθούν οι μέχρι πρότινος Γερμανικές κι Οθωμανικές αποικίες, για να το πούμε λαϊκά, ελληνοαγγλιστί.
Κι έτσι, παρά την υπόσχεση προς τους Άραβες, αλλά και μία μεγαλοπρεπέστατη ντρίμπλα του 1917 – όταν το Ηνωμένο Βασίλειο τάχθηκε υπέρ της ίδρυσης εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, με τη Διακήρυξη του βρετανού υπουργού εξωτερικών Άρθουρ Μπάλφουρ, η οποία απευθυνόταν προς τον Λόρδο Λάιονελ Ουόλτερ Ρόθτσιλντ – η Παλαιστίνη παραμένει με τη Βρετανική Εντολή και τα χρόνια περνούν και συμβαίνει τι άλλο παρά ένας ακόμη Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Βήτα της σειράς – είχε την τιμητική του ο 20ος αιώνας στους Παγκόσμιους Πολέμους, άλλαξε ο κόσμος μονομιάς – μετά τη λήξη του οποίου έρχεται η απόφαση 181 του ΟΗΕ που λέει τι άλλο παρά το αυτονόητο, το λογικό, ένα κράτος Ισραηλίτικο κι ένα Αραβικό. Η χώρα μας μάλιστα, η Ελλάδα μας, έριξε ψήφο στην απόφαση 181 αρνητικό μαζί με τις Αραβικές χώρες και την Τουρκία, εξαιτίας κυρίως της μεγάλης ελληνικής παροικίας στην Αίγυπτο.
Οι Παλαιστίνιοι τότε μάλλον έσφαλαν, όπως παραδέχτηκε πολύ αργότερα κι ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, κι απέρριψαν την απόφαση 181, δεδομένου ότι είχαν αριθμητική υπεροχή. Κάπως έτσι ξέσπασε ο Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος του 1948 μεταξύ ενός συνασπισμού πέντε αραβικών κρατών, της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Ιράκ, της Συρίας και του Λιβάνου ενάντια στο Ισραήλ. Πέντε εναντίον ενός θα πείτε no fair, but παιχνίδια εξουσίας μεταξύ των Αράβων έφεραν τελικά το Ισραήλ νικητή κι όρισε το Παλαιστινιακό Κράτος ποτέ να μην ιδρυθεί.
Το αποτέλεσμα: Την πλήρωσαν, όπως πάντα, οι αθώοι, κι έτσι περίπου 750.000 Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν κι άλλος για Γάζα τράβηξε άλλος για τη Συρία άλλος Λίβανο πήγε κι άλλος Ιορδανία.
Τα χρόνια περάσαν πάλι, οι Παλαιστίνιοι υπήρχαν στην πραγματικότητα αλλά όχι στα χαρτιά, και το 1964 ιδρύεται η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ΟΑΠ ή PLO διεθνώς, ως η μοναδική εκπρόσωπος των Αράβων της Παλαιστίνης.
Το 1967 οι πόλεμοι, αν μη τι άλλο, συνεχίζονται με τον Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο, που είναι γνωστός ως ο Πόλεμος των έξι ημερών, μιας και τόσες ημέρες χρειάστηκαν στο Ισραήλ ώστε να επικρατήσει, κυρίως στον αέρα με την πιο εξελιγμένη αεροπλοΐα του, έναντι των αιγυπτιακών δυνάμεων αλλά κι αυτών της Συρίας και της Ιορδανίας. Το αποτέλεσμα: Το Ισραήλ έχει πλέον τον πλήρη έλεγχο των της ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Λωρίδας της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, των υψιπέδων του Γκολάν και της χερσονήσου του Σινά
Έτσι έφτασε το 1988, χρονιά που το Κράτος της Παλαιστίνης διακήρυξε ανεξαρτησία. Κράτος δίχως εδάφη, φυσικά, αλλά, όσο και να σας φαίνεται παράξενο, η θεωρία της σύστασης (constitutive theory) ορίζει πως ένα κράτος αναγνωρίζεται ως μέλος της διεθνούς κοινότητας αν αναγνωρίζεται ως τέτοιο κι από ένα άλλο κράτος που είναι ήδη μέλος της διεθνούς κοινότητας.
Λίγο αργότερα, το 1993, με τη συμφωνία του Όσλο, αποφασίζεται η αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας κι αναγνωρίζεται το δικαίωμα των Παλαιστινίων να ελέγχουν τα του οίκου τους με τη δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής.
Έκτοτε ο παλαιστινιακός λαός βάλλεται διαρκώς, όχι μόνο από το Ισραήλ, αλλά κι εκ των έσω από τις αντίπαλες παλαιστινιακές παρατάξεις τη Χαμάς και τη Φατάχ, με συνεχή αντίποινα κι επιθέσεις απ’ όλες τις πλευρές.
Μέχρι σήμερα, λοιπόν, το Κράτος τη Παλαιστίνης αναγνωρίζεται περίπου από το 70% των κρατών-μελών των Ηνωμένων Εθνών κι οραματίζεται την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα περιλαμβάνει όλη ή μέρος της Δυτικής Όχθης, τη Λωρίδα της Γάζας και την ανατολική Ιερουσαλήμ, αποβλέποντας σε μία ειρηνική συνύπαρξη με το Ισραήλ.
Φυσικά το Ισραήλ ουδέποτε δέχθηκε κάτι τέτοιο, κι ο λαός αυτός, ο Παλαιστινιακός, άγεται και φέρεται συνεχώς, κι ακόμη χειρότερα βάλλεται αλλά και βάλλει εναντίον ενός άλλου λαού, αυτού του Ισραήλ, με αποτέλεσμα δύο λαοί – άνθρωποι όλοι αυτοί – να έχουν διαμορφώσει μία έχθρα, ένα μίσος, που σπάνια στην ιστορία έχουμε ματαντικρίσει έχουμε ματαδεί…
